پیش از آن که حضرت موسى (ع) که مقام با عظمت کلیم الهى ویژه آن بزرگوار بود و سومین پیامبر اولوالعزم حضرت حق است مبعوث به رسالت شود و سفره هدایت الهى را براى نجات همگان و بخصوص بنى‏اسرائیل و قوم یهود بگستراند و راه سعادت و خوشبختى را به مردم نشان دهد یهود سخت‏ترین روزهاى خود را زیر شکنجه‏هاى طاقت‏فرسا و فشارهاى گوناگون فرعونیان مى‏گزارندند!

زمانى که موسى (ع) مبعوث به رسالت شد و پرچم توحید و خدا پرستى و کرامت و فضیلت را برافراشت و چراغ پرفروغ هدایت را فرا راه یهود قرار داد ارواح پژمرده آنان را جوان ساخت و به جان‏هاى در بند شده و اسیر گشته آزادى بخشید، و آنان را از زیر بار شکنجه‏ها و عذاب‏هاى فرعون و قومش نجات داد.

ولى دقت کنید که این پیامبر بزرگ و این منجى خیرخواه و این دلسوز امت یهود در برابر خدمات معنوى و مادى‏اش از یهود چه دید و چه پاداشى گرفت؟

به یکى از پاداش‏هائى که این قوم عنود به آن پیامبر با کرامت دادند چنان که تفاسیر و تواریخ و روایات نقل مى‏کنند به عنوان مثال اشاره مى‏شود.

هنگامى که موسى و بنى‏اسرائیل به فرمان حضرت حق مصر را مخفیانه ترک کردند و به کنار رود نیل رسیدند، موسى با اشاره عصاى خود آب‏ها را روى هم ریخته در لابلاى رود خروشان راهى نمایان شد. موسى (ع) فرمان داد تا همگى آن راه را در پیش گرفته و از نیل عبور کنند ولى آنان یک صدا گفتند: ما دوازده قبیله‏ایم و هر قبیله‏اى عادات و رسوم مخصوصى دارد بنابراین باید راه دوازده بخش شود تا فرمانت را اجرا کنیم.

موسى به اذن حق به دریا گفت: دوازده راه باز کن و دریا دوازده راه باز کرد.

ولى آنان یک قدم پیش نرفتند و بهانه و عذرشان این بود: ممکن است که در میان راه ما را به یکدیگر نیازى افتد پس دریا را بگو تا چون پنجره‏ها سوراخ‏هائى در میان دیوارهاى آب باز کند، تا هر قبیله‏اى بتواند قبیله‏هاى دیگر را ببیند و با آنان گفتگو کند، و چنین شد.

ولى باز هم برجاى خود ایستاده و فریاد زدند: پاهاى ما برهنه است و زمین رود نیل رطوبت دارد و تا فرمان ندهى زمین خشک شود ما از آن عبور نمى‏کنیم.

خداوند فرمان داد زمین خشک شد ولى باز هم برجاى خود ایستادند و این بار بى‏ادبى و وقاحت را به منتها درجه رسانیده و با یکدیگر چنین گفتند:

موسى ما را از شهر آواره کرد و اینک‏مى‏خواهد در دریا غرقمان کند تا مال و ثروت‏هایمان را نصیب خود نماید و به تصرف خویش درآورد!!

موسى با یک دنیا دِهشت در حالى که لبخند تلخى بر لبانش نقش بسته بود پاى بر رود نیل نهاد و پیشاپیش آنها به راه افتاد.

این نخستین تجربه و آزمایش تلخى بود که یهود به موسى نشان دادند.

باز در همان مدارک آمده: چون یهود از رود نیل خارج شدند و خیالشان با نابودى فرعونیان از برکت موسى راحت شد و به صحراى سینا رسیدند به موسى گفتند: ما را از آشیانه خود بیرون آورده در صحرائى شن‏زار سکونت دادى، این چه رفتارى است که با ما دارى مگر ما سنگ هستیم و نیاز به خوراکى و آشامیدنى نداریم؟!

خداى مهربان فرمان داد تا از آسمان براى آنان طعام بیاید و ابرى بر آنان سایه اندازد، و سنگى به آنان آب دهد.

چندى به آن منوال گذشت تا آن که روزى به موسى گفتند ما طعام‏هاى آسمانى نمى‏خواهیم به خدایت بگو «دقت کنید گفتند به خدایت بگو «1» نه به پروردگارمان» همان پیاز و سبزى و خیار و عدس و سیر «2» را براى ما قرار دهد زیرا ما به آنها عادت کرده‏ایم و براى ما خوش‏مزه‏تر از طعامى است که خدا از آسمان نازل مى‏کند!!

موسى گفت: پس داخل یکى از این قریه‏ها شوید و آنچه مى‏خواهید خود بکارید، دیگر خداوند براى شما طعامى نخواهد فرستاد.

نافرمانى و لجاجت یهود آنقدر زیاد شد، و آزارشان به عبد صالح خدا حضرت موسى چنان اوج گرفت که خدا عقوبتى سخت متوجه آنان کرد، و آن این بود که مدت چهل سال در صحراها و بیابان‏ها سرگردان بودند و آنان که با موسى بیرون آمدند آرزوى ورود به شهر را به گور بردند و نوه‏ها و نواده‏هایشان با یوشع‏بن‏نون هزار و پانصد سال پیش از میلاد وارد شهر کنعان شدند.

پس از آن هم این قوم بدکردار و لجوج در نسل‏هاى بعد به خاطر جنایتشان و خیانت به دین خدا و ظلم و ستمشان به مردم دچار عقوبت‏هاى فراوان شدند ولى باز هم به علت سنگدلى عبرت نگرفتند.

حکومت و دولت آنان سالها پس از سلیمان که زمینه دین‏دارى و آرامش را براى آنان فراهم کرده بود به دو بخش تقسیم شد: یکى در شمال که پایتختش نابلس بود و دیگرى در جنوب که پایتختش در اورشلیم قرار داشت.

این دو دولت مدت دویست سال با هم جنگیدند تا آن که سرجون امپراطور آشورى‏ها بر آنان چیره گشت و فرمان داد تا همه یهود را از آن منطقه خارج سازند و به دربدرى و ذلت گرفتار شوند.

پس از آن که نینوا به دست کلدانیها سقوط کرد یهود براى به هم زدن میان آنان و مصرى‏ها که بر کنعان حکومت داشتند سخت مشغول فتنه‏گرى شدند که از پى آن جنگ دامنه‏دارى میان آنان واقع شد بالاخره (نبوخذ نصر) پادشاه بابل در سال 562 پیش از میلاد پیروز شد و براى انتقام از فتنه‏گرى‏ها و جنایات یهود اورشلیم را خراب کرد و هیکل‏شان را نابود ساخت و همه را دست بسته با ذلت و خوارى به بابل سوق داد.

مدت زیادى را در اسیرى گذراندند تا کورش پادشاه ایران که مادرش یهودى بود آنان را از اسیرى که به اسیرى بابل مشهور شده بود نجات داد و دوباره هیکل را بنا کرد.

در ایام هیلین یهود عنود و خرابکار و فتنه‏گر مورد تهاجم‏هاى بسیارى واقع شدند که آخرین آنها وقتى بود که رهبر معروف رومانى قیطس اورشلیم را خراب کرده، هر چه یهودى بود اسیر کرد و به رُم فرستاد، این حادثه در سال 70 میلادى واقع شد و در سال 125 میلادى ادریانوس امپراطور رومانى برآنان تاخت و اورشلیم را خراب کرد و تعداد پانصد هزار یهودى را نابود و پنجاه هزار نفرشان را اسیر نمود.

در عهد تراجان تعداد زیادى از یهود مخفیانه وارد اورشلیم شده و بناى خرابکارى را گذاردند و هنگامى که ادریانوس پادشاه روم شد اورشلیم را به تصرف آورد و انجام مراسم بر یهود سخت گرفت، یهود به رهبرى بارکوخیا شورش کردند ولى پیروز نشدند در این واقعه بیش از 580 هزار یهودى فتنه‏گر و خرابکار قتل عام شدند و آنان که جان سالم بدر بردند از شهر بیرون رفتند و پس‏ از این تاریخ یهود خرابکارى‏هاى زیادى کردند و در اثر آن چندین بار قتل عام شدند که مسبب این واقعه‏ها خود آنان بودند. «1» گوستاولوبون فرانسوى مى‏گوید: اگر ما بخواهیم صفات و خصوصیات یهود را در چند کلمه خلاصه کنیم باید بگوئیم، یهود چوى آدمیانى هستند که تازه از جنگل داخل شهر شده‏اند و همیشه از صفات انسانى بى‏بهره بودند و چون پست‏ترین مردم روى زمین زندگى مى‏کنند.

یهود همیشه مردمى وحشى، سفاک و بى‏غیرت بوده و حتى در زمان‏هائى که خود آنان بر کشورهاى محل اقامت خود حکومت میکردند باز هم از سفاکى خود دست برنداشته‏اند، بى‏پروا داخل جنگ شده و چون از پاى در آیند به یک مشت خیالات ناانسانى و بى‏اساس پناه میبرند، خلاصه آن که هیچ فرقى میان یهود و حیوانات یهود نمى‏توان گذاشت‏